Nie lubię generalizować, ale patrząc na panteon hollywoodzkich gwiazd, utwierdzam się w przekonaniu, że im bardziej charakterystyczna uroda, tym większe zainteresowanie wytwórni i producentów. Niestety, w większości przypadków nijak to się ma do umiejętności promowanego aktora. Jedynego czego nie można odmówić Kim, to uroda. Szlachetna, łagodna a zrazem niespotykana. Niby niebieskooka blondynka, dość często spotykany w Hollywood typ, a jednak te rysy czynią Kim ponadprzeciętną i proces starzenia skóry nie wywiera na to wpływu. Ale do rzeczy. Udało mi się obejrzeć kilka obrazów z Basinger. Obrazy mniej ambitne i wysokobudżetowe produkcje. Nie trzeba być czujnym widzem, aby dostrzec, że aktorka nie ma dystansu do kamery. I na tym polega paradoks. Wykwalifikowany aktor, aby stworzyć postać musi tak jakby przestać na chwilę być sobą i zapomnieć o obecności kamer i ekipy filmowej. Kim tego nie potrafi. Często wygląda na spiętą i zaaferowaną. Oczywiści mogę się mylić. Ale jak zatem wytłumaczyć taką postawę w większości stworzonych przez nią kreacji? Co do nagród przyznanych jej za L.A. Confidential, uważam, że były adekwatne, bo to rola jej życia. Po raz pierwszy - i jak do tej pory ostatni - stworzyła naturalny obraz kobiety upadłej, splątanej w rozterki emocjonalne i była w tym przekonująca. Cały czas czekam aż znowu mnie zaskoczy.